2022ko azaroak 08
Bilboko Campusa
Ingeniaritzaren munduarekin lotutako hainbat erakunde publiko eta pribatuk, besteak beste Deustuko Unibertsitateak, indarrak batu dituzte Espainiako Ingeniaritzaren Behatokia (OIE) sortzeko. Erakundearen helburua da sektore estrategiko horren interesak zaintzea herrialdearen etorkizunean.
Ekimena babesten duten eta Kontseilu Errektoreko kide diren bultzatzaileak honako hauek dira: Ingeniarien Kutxa Fundazioa; Industria, Merkataritza eta Turismo Ministerioaren Industriako eta Enpresa Txiki eta Ertainetako Zuzendaritza Nagusi Nagusia; Espainiako Ingeniaritzako Errege Akademia; Espainiako Ingeniaritzaren Institutua; Espainiako Ingeniaritzan eta Ingeniari Teknikoetan Graduatuen Institutua; Espainiako Ingeniarien Elkargoen Lanbide Batasuna; Industria Ingeniarien Elkargo Ofizialen Kontseilu Nagusia; Espainiako Graduatu eta Ingeniari Tekniko Industrialen Elkargo Ofizialen Kontseilu Nagusia; Nekazaritzako Ingeniarien Elkargo Ofizialen Kontseilu Nagusia; Telekomunikazio Ingeniarien Elkargo Ofiziala, Telekomunikazio Ingeniari Teknikoen Elkargo Ofiziala, Kataluniako Elkargo Ofiziala eta Industria Ingeniarien Elkartea eta Madrilgo Industria Ingeniarien Elkargo Ofiziala. Mundu akademikoan bost unibertsitate baino ez daude tartean, Katalunia, Madril, Valentzia, Cartagena eta Deustuko Unibertsitatea, euskal erakunde bakarra. Josep Oriol Sala Arlandis da ekimenaren burua, Caixa d 'Enginyerseko egungo ohorezko presidentea.
Elkarrizketa Asier Perallosekin
Behatoki hori abian jarri dela eta, behatokiaren webgunean OIEko Kontseilu Errektoreko eta Emakume eta Ingeniaritzako zenbait kideri egindako elkarrizketak argitaratu dituzte. Elkarrizketa horien artean dago Asier Perallos Deustuko Ingeniaritzako dekanoarena, jarraian transkribatuko duguna. Elkarrizketa ikusteko esteka.
- Zein da ingeniaritzak gaur egungo gizartean duen zeregina?
Funtsezko zeregina da. Ingeniaritzan egindako aurrerapenak beti izan dira oso garrantzitsuak garapen ekonomiko eta sozialerako, eta historikoki funtsezkoak izan dira zenbait industrien lehiakortasunerako. Hala ere, ingeniaritzak eragiten duen sektoreak orokortzeko modua nabarmenduko nuke.
Garai batean, ingeniaritzan egindako aurrerapenak funtsezkoak ziren sektore jakin batzuetarako: nekazaritza, eraikuntza, energia, aeronautika, industria... Baina teknologia berrien agerpenarekin eta eraldaketa digitalarekin, inpaktua zeharkakotu egin da, eta ingeniaritza hain garrantzitsua ez zen sektoreak era eraldatzen ari da, hala nola osasuna, banka edo merkataritza, adibide batzuk jartzearren.
- Zer pronostiko duzu lanbide honi buruz? Nolako etorkizuna du?
Lanbideari dagokionez, argi dago etorkizuna handikoa izango duela. Ingeniaritzako profesionalen kopuruaren eta enpresen eskariaren artean dagoen gapa oso handia da. Industriaren aldarria da ingeniarien eskasia (dagoeneko gertatzen ari da). Eta horrek, zalantzarik gabe, gizartean eta profesionalki hobeto baloratutako profilak izaten lagunduko du.
Kontua da eskaintzaren eta eskariaren arteko distantzia hori ez dela ona herrialdearentzat. Ingeniaritzaren eremu guztietan profesional kualifikatuak egotea funtsezkoa da garapenerako. Eta premia hori bereziki larria izango da teknologia berrien arloarekin lotura handiena duten ingeniaritzetan. Paradoxikoki, sektorean tradizionalki "bigarren mailako ingeniaritzatzat" hartu izan dira, eta, hala ere, uste dut datozen urteetan haien zeregina erabakigarria izango dela.
- Nola ari da garatzen emakumeen kolektiboa ingeniaritzaren barruan gaur egun?
Lanean normaltasun osoz ari naizela esango nuke. Ez dut uste kontrakoa adierazten duen ezer dagoenik. Arazoa guztiaren jatorrian dago, ingeniaritza ikasketetarako sarbidean. Oro har, emakumeek gizarte zientzietako eta osasun adarraren arloko ikasketak aukeratzen dituzte. Ingeniaritzetan ez dira bistaratzen, adar jakin batzuetan izan ezik (adibidez, diseinu industrialean, biomedikoan edo erakundean). Ikerketa batzuek frogatzen dute neskek, adin txikikoetan, konfiantza galtzen dutela STEMen arloan dituzten gaitasunetan. Inguruneak eta zenbait estereotipok nahi gabe ikusarazten diete ez dela haientzat. Kontu handia izan behar da horrekin, asko jokatzen baitugu gure lanbidean talentuaren erdia kanpoan utzita.
Bitxia bada ere, gero, ingeniaritzetako jarduera akademikoak ez du hori esaten. Anekdota gisa, gure fakultatean ikasleen % 25 baino ez dira emakumeak. Eta, hala ere, urtero ematen ditugun espediente akademiko onenen sariak oso banatuta egoten dira gizonen eta emakumeen artean. Horrek ez du berez ondoriorik ateratzeko aukerarik ematen, estatistikoki esanguratsua da.
- Nola uste duzu lagundu daitekeela karrera teknikoetako ikasleen hazkundea gure herrialdean?
Ingeniaria izateak unibertsitatera joatea eskatzen du nahitaez. Eta unibertsitate ikasketak aukeratzeko parametroak aldatu egin dira, argi eta garbi. Lehen erabakia utilitaristagoa zen. Enplegagarritasuna eta garapen profesionala funtsezkoak ziren. Orain bokazioak pisu handia du. Eta, seguruenik, ahaleginaren eta sakrifizioaren kultura ere desberdina da. Ingeniaritza ikastea gogorra da. Beldurra ematen du eta atzera egiten du.
Nire ustez, bokazio elementua azpimarratu behar da. Eta hori txiki-txikitatik egin behar da. Batxilergoan agian berandu da. Ingeniaritzak gizartean duen zeregina adibide oso argiekin azaldu behar da. Eta erreferenteak ezartzea. Iraupen lasterketa da, eta zaila da, egindako ekintzen eragina ezin izango baita ebaluatu agian 10 urte barru arte (adibidez, lehen hezkuntzako ikasleengan egindakoak). Eta desoreka horiekin zaila da jardutea, ebaluatzea, zuzentzea... Dena den, uste dut erakunde, unibertsitate eta enpresa batzuk lan handia egiten ari direla, eta horrek, lehenago edo geroago, emaitzak izango dituela.
